,,Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (ICS) nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli człowieka wyciek moczu z pęcherza moczowego, stanowiący problem higieniczny i społeczny”
Badania prowadzone przez naukowców z zakresu dziedziny uroginekologii, wykazują dużą rozbieżność co do częstości występowania tego typu zaburzeń w obrębie układu moczowego. Mówi się, że od 5-69% społeczności kobiecej w ciągu roku zaznaje problemu z nietrzymaniem moczu bądź jego gubienia. Istota tego problemu tkwi w wielu uwarunkowaniach spowodowanych przebytymi doświadczeniami , w których czynny udział bierze omawiany przez nas układ moczowy. Bardzo ważnym elementem, który również ma znaczenie jest nasz styl życia, dieta czy też stosowane używki. Do głównych czynników ryzyka nietrzymania moczu (NTM) zaliczyć możemy : zapalenie układu moczowego (objawiające się częstym oddawaniem moczu), wiek, cukrzycę, ciążę, a co za tym idzie poród siłami natury, który powoduje rozluźnienie mięśni dna miednicy. Najczęstszą przyczyną, takiego stanu rzeczy jest podwyższone stężenie progesteronu znajdującego się w organizmie kobiety, rosnąca waga dziecka i dodatkowe kilogramy gromadzące się pod wpływem przebiegu ciąży, przez co staję się to zupełnie niezależne od woli kobiety. Wyżej wymienione czynniki należą do typu czynników, na które najczęściej nie mamy wpływu i występują samoistnie, dlatego też trzeba zwrócić uwagę na takie, które możemy powstrzymać i sprawić, że zostaną wyeliminowanie. Takimi ważnymi modyfikowalnymi czynnikami jest substytucja estrogenowa ( przyjmowanie żeńskich hormonów płciowych) i zbyt wysoka masa ciała, określona na podstawie nieprawidłowego co do wzrostu wskaźnika BMI (Body mass index).
Co do leczenia tego typu przypadłości , mówi się o kilku zmianach, systematycznie wprowadzanych do naszego stylu życia.Istotną zmianą prowadzącą do poprawy funkcjonowania układu moczowo-płciowego będą ćwiczenia mięśni dna miednicy mniejszej, powodując poprawę zauważalną na poziomie cewki moczowej oraz szyi pęcherza moczowego , sprawiając , że nasze epizody nietrzymania moczu zmniejszą się i nie będą pozytywnie wpływając na zmniejszenie epizodów wysiłkowego nietrzymania moczu, Jest to np. Zoptymalizowanie przyjmowanych płynów w ciągu dnia i dostosowanie ich do swoich predyspozycji, odbywanie umiarkowanego wysiłku fizycznego, gdyż bardzo intensywny wysiłek powoduje wzmożone objawy nietrzymania moczu. Często pacjentki skarżą się, na wystąpienie incydentu moczowego podczas skakania na skakance czy też trampolinie, co sprawia, że muszą zrezygnować z tego typu uprawiania sportu.
Aby bliżej przyjrzeć się tym uporczywym dolegliwościom, w pierwszej kolejności powinniśmy wykonać badania dodatkowe, takie jak badanie ogólne moczu/posiew, którego głównym celem będzie wykluczenie możliwości zakażenia układu moczowego, wykonanie testu podpaskowego, który uwidoczni nam z jakim poziomem nasilenia mamy do czynienia, prowadzenie indywidualnego dzienniczka mikcji, w którym zawarta powinna być informacja o ilości przyjętych i wydalonych płynów, ilość parć naglących, sytuacje i pozycje , w których dochodzi do epizodu, bądź też liczba materiałów absorpcyjnych zużytych w przeciągu 3 do 7 dni.
Ogólnie przyjęte normy, pozwalają wstępnie zakwalifikować pacjentów do jednej z trzech podstawowych grup, charakterystycznych dla tego typu stanu chorobowego:
1. SUI (stress urinary incontinence) – wysiłkowe nietrzymanie moczu.
2. OAB (overactiv blader) – pęcherz nadaktywny i w konsekwencji nietrzymanie moczu z parć naglących.
3. MUI (mix urinary incontinence) – nietrzymanie moczu o mieszanym charakterze, tzn. wysiłkowe oraz z parć naglących.